Przejdź do zawartości

Fedir Babaczenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fedir Babaczenko
Федір Бабаченко
major major
Data i miejsce urodzenia

10 października 1911
Stiepanowka, gubernia charkowska

Data śmierci

1944

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

323 pułk artylerii 123 Dywizji, 104 pułk artylerii przeciwpancernej

Stanowiska

szef zwiadu dywizjonu artylerii, dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

wojna zimowa, front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina

Fedir Zacharowycz Babaczenko (ukr. Федір Захарович Бабаченко, ur. 27 września?/10 października 1911 we wsi Stiepanowka w obecnym obwodzie charkowskim, zm. 1944) – radziecki wojskowy, major, Bohater Związku Radzieckiego (1940).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w biednej ukraińskiej rodzinie chłopskiej. Skończył szkołę średnią we wsi Sotniki, później pracował jako sekretarz rady wiejskiej. Będąc komsomolcem jako jeden z pierwszych wraz z rodzicami wstąpił w swojej miejscowości do kołchozu. Od 1933 do 1935 odbywał służbę w Armii Czerwonej, po demobilizacji skończył trzyletnią szkołę specjalistów gospodarki rolnej w Leningradzie, po czym został wyznaczony dyrektorem sowchozu[1].

W 1938 ponownie został powołany do Armii Czerwonej, brał udział w wojnie z Finlandią 1939-1940. W 1940 został członkiem WKP(b). 20 lutego 1940 jako szef zwiadu dywizjonu artylerii 323 pułku artylerii 123 Dywizji 7 Armii w stopniu młodszego porucznika brał udział w walkach w miejscowości Bezymyannaya, gdzie w starciu o wzgórze odkrył w okopach trzy stanowiska ogniowe przeciwnika z fińskimi żołnierzami. Wraz z towarzyszami wrzucił granaty do okopów, potem w walce wręcz został dźgnięty bagnetem. Przyczynił się do zdobycia wzgórza bez strat w ludziach z radzieckiej strony. 10 marca 1940 podczas walk pod Wyborgiem odkrył trzy fortyfikacje przeciwnika z karabinami maszynowymi i działami. Jego grupa zwiadowcza przeprowadziła nagły atak, zmuszając żołnierzy przeciwnika do ucieczki, a Sowieci przejęli kontrolę nad fortyfikacjami, umożliwiając zajęcie wzgórz Podoszwa i Pirti. Za zasługi bojowe w wojnie z Finlandią 11 kwietnia 1940 otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego i Order Lenina.

Po zakończeniu tej wojny studiował w Wojskowej Akademii Politycznej im. Lenina. Od czerwca 1941 brał udział w wojnie z Niemcami, w 1943 ukończył kursy doskonalenia kadry oficerskiej. Otrzymał stopień majora i został dowódcą 104 pułku artylerii przeciwpancernej. 31 października 1943 został wzięty do niewoli. Trafił do stalagu Hohenstein w Prusach Wschodnich, a 22 maja 1944 został przeniesiony do Stalagu XI A w miejscowości Altengrabow. Dalsze jego losy są nieznane.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]